De wolf is terug in Nederland. Dagelijks wordt hij gezien. Op de Veluwe, in Drenthe en op steeds meer plaatsen in Nederland. Dat is goed nieuws voor de natuur, maar veel boeren zien de wolf liever weer verdwijnen. Het diertje is geliefd, maar ook gehaat. Die haat is cultureel bepaald. Denk maar aan het sprookje van Roodkapje. “Pas maar op voor de boze wolf”, zongen wij vroeger al in koor. Als kind werd je bang gemaakt met de gedachte dat de wolf mensen opeet. Gelukkig heeft meneer Grimm het sprookje goed laten aflopen en werden zowel oma als Roodkapje uit de buik van de wolf bevrijd.
De foto bij deze blog is van een oogvondst uit Mastenbroek van afgelopen maand. Het is een afbeelding van, jawel, Roodkapje en de wolf. Normaal ben ik meer gefocust op metalen, maar dit stukje plastic intrigeerde mij ook. Ik dacht aan een onderdeel van een oud spel of zo iets. Ach, het hoort in ieder geval niet thuis op een akker en rommel rapen zit al redelijk in mijn natuur.
Het blijkt een broche te zijn. Ook leuk. Helaas ontbreekt het metalen speldje op de achterkant. Daarom ligt het waarschijnlijk ook op het land, want deze akker werd vroeger gebruikt als stortplaats van straatvuil uit Hasselt.
Na wat speurwerk op internet blijkt er een groter verhaal schuil te gaan achter dit ogenschijnlijk eenvoudig stukje plastic. Het gaat terug naar de oorlogsjaren of nog specifieker, naar 27 en 28 december 1940.
In die tijd, Nederland was bezet, hadden de Duitsers bedacht dat het fijn zou zijn als de allerarmste Nederlanders wat extra’s zouden krijgen. De bezetter heeft in de herfst van 1940 de Stichting Winterhulp Nederland opgericht. In de steden werden grote collectes georganiseerd en met posters en presentjes werden mensen gestimuleerd om geld te doneren.
Door meerdere keren te doneren kon men series sparen, bijvoorbeeld een serie speldjes van sprookjes, waaronder dus Roodkapje. Maar ook Doornroosje en Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen konden gespaard worden. Zeven in totaal.
De Winterhulp was echter niet geliefd onder de Nederlandse bevolking. Het Duitse imago van de organisatie (het waren voornamelijk N.S.B.’ers die collecteerden) riep veel ergernis op en mensen waren ervan overtuigd dat het geld dat werd gedoneerd naar Duitsland zou verdwijnen. Bovendien had de bezetter alle andere goede doelen verboden.
Posters die de Winterhulp moesten promoten werden beklad met de leus “Geen knoop van mijn gulp voor de Winterhulp“.
Zo zie je maar weer dat een ogenschijnlijk simpele plastic vondst ons toch weer wat leert over het verleden. En deze ‘jager’ gaat nog wel eens op zoek naar een echte wolf. Lijkt mij episch om hem op de foto te kunnen krijgen. Ik ben niet bang. Denk ik…